Nederlandse Modelbouw en Luchtvaartsite

Historie

Al in 1939 had Fokker een (geheel metalen) opvolger voor de DC-2 en DC-3 ontwikkeld, de Fokker F.24. De KLM had hiervan vier stuks besteld en ten tijde van de Duitse inval was de eerste in aanbouw.

Gedurende de oorlog werd de ontwikkeling stiekem voortgezet en Fokker kwam in december 1945 dan ook met een aantal vliegtuigtypen die men wilde ontwikkelen, waaronder een geheel metalen passagiersvliegtuig.

Najaar 1949 ontving Fokker van het Nederlands Instituut voor Vliegtuigontwikkeling (NIV) subsidie voor een haalbaarheidsstudie naar een passagiersvliegtuig met straalmotoren of met turboprops.

In 1951 werden de eerste modellen voor het nieuwe toestel getest in de windtunnel en uiteindelijk werd in 1953 de definitieve vorm vastgesteld. Ook werd het in dat jaar voor het eerst tijdens de Parijse Salon Aeronautique aan het publiek getoond.

Er werden uiteindelijk twee vliegende (F.1 en F.3)  en twee statische prototypen (F2 en F.4) gebouwd, bij Fokker intern aangeduid als F.1 tot en met F.4

Op 24 november 1955 werd door de F.1 de eerste vlucht gemaakt. Het toestel, PH-NIV, had twee Rolls Royce RDa6 Dart 507 van elk 1540 pk, die elk een propeller met een diameter van 3,05 m aandreven.

Later werden deze motoren vervangen door twee Rolls Royce RDa 6 Dart 511 van elk 1740 pk en propellers met een diameter van 3,57 m, zoals zou worden toegepast op de productieversie, de Fokker F.27 series 100.

In 1957 werden de motoren vervangen door twee Rolls Royce RDa 7 Dart 528 van elk 1835 pk, zoals dat zou worden toegepast op de F.27 series 200.

In juni 1961 werd de laatste vlucht gemaakt en werd het toestel uiteindelijk gedemonteerd.

Fairchild had inmiddels licentierechten verkregen,maar wenste een uitvoering voor 32 tot 36 passagiers, vier meer dan de oorspronkelijke uitvoering, die 28 tot 32 passagiers kon meenemen.

Het tweede vliegende prototype, F.3, PH-NVF, kreeg een langere romp; deze was voor de vleugel 91 cm langer gemaakt en de romplengte werd daardoor 23,16 m. Het toestel had verder twee Rolls Royce RDa 6 511-7E motoren van elk 1742 pk die elk een propeller van 3,66 m diameter aandreven.

Dit toestel werd veel gebruikt voor demonstratievluchten en speciaal voor lange vluchten werden twee vleugeltanks aangebracht.

Versies.

In plaats van de toevoeging 'series' werd ook wel de term 'Mark' gebruikt, dus bijvoorbeeld Fokker F.27 series 100 werd dan aangeduid als Fokker F.27 mark 100 (of Mk. 100).

De door Fokker gebouwde toestellen werden aangeduid met F.27. Deze waren doorgaans voorzien van Engelse instrumenten.

De door Fairchild gebouwde toestellen werden aangeduid met F-27 en hadden een Amerikaans instrumentarium.

Beide typen verschilden uiterlijk niet zo veel, maar de meeste onderdelen waren niet onderling uitwisselbaar.