Nederlandse Modelbouw en Luchtvaartsite

Dutch Modelling and Aviation

In Memoriam

Klaas Willem Jonker
(Wilko)
† 30 april 2018

Op maandag 30 april 2018 is Wilko Jonker na een lang ziekbed overleden op de leeftijd van 58 jaar. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter. De Nederlandse militaire lichtvaart en plastic modelbouw waren zijn hobby en op deze website heeft hij alle kennis die hij in de vele jaren daarover heeft verzameld gedeeld. Zijn hobby heeft hem tot in de laatste week van zijn leven af kunnen leiden van de voortwoekerende ziekte in zijn lijf. De contacten met andere hobbyisten waren een belangrijkste steun voor hem.

Deze website zal door verschillende mensen zo lang mogelijk in stand worden gehouden, zodat andere liefhebbers kunnen blijven profiteren van uitgebreide inhoud.

Lockheed C-130H Hercules

Historie

Al an het begin van de Koreaanse oorlog in 1950 bleek dat de toen gebruikte transportvliegtuigen niet meer voldeden.
In februari 1951 bracht de USAF een GOR (General Operating Requirement) voor een nieuwe transportvliegtuig uit en stuurde deze naar de Amerikaanse vliegtuigfabrikanten zoals, Boeing, Douglas, Fairchild, Lockheed, Martin, North American en Northrop.
Het toestel moest een capaciteit hebben van 92 passagiers, 72 soldaten of 64 parachutisten. Deze werden vervoerd in een laadruim van zo’n 12 m lang, 2,7 m hoogte en 3 m breed.
Verder moest het zijn voorzien van een grote laadklep aan de achterzijde van de romp.
Van de negen gevraagde fabrikanten reageerden Boeing, Lockheed, Chase, Douglas en Airlifts inc. met in totaal tien ontwerpen.
Uiteindelijk bleef een ontwerp van Douglas en een ontwerp van Lockheed over.
Lockheed kwam met een toestel dat wel wat weg had van de tweemotorige Chase XCG-20 Avitruc, die weer van een vracht-zweefvliegtuig uit 1947 was afgeleid.
De laadklep van het Lockheed ontwerp, binnen Lockheed aangeduid als Lockheed L-206 was zo ontworpen dat het mogelijk was om vanuit de lucht lading te droppen.
Het toestel had een vliegbereik van zo’n 2070 km, kon opereren van korten en onverharde landingsbanen en kon ook op drie motoren opstijgen.
Lockheed won begin juli 1951 het contract voor bouw van twee prototypes van de Lockheed Model 82, of YC-130 zoals de USAF het toestel aanduidde.
Op 23 augustus 1954 maakte het tweede prototype, 53-3397 de eerste vlucht.
Het toestel was uitgerust met vier turboprops.

Lockheed Hercules Prototype.
Lockheed Hercules prototype op lockheedmartin.com

 

http://1000aircraftphotos.com/Postcards/808.htm

 

Versies.

Lockheed C-130A Hercules (Lockheed Model 182-44-03):
De aflevering van het eerste productietoestel de C-130A begon in december 1956. Dit toestel was voorzien van vier Allison T56-A-9 turboprops met Aeroproducts drie-bladige propellers. Aanvankelijk was het nog voorzien van de stompe neus zoals op de prototypes, later werden ze voorzien van een neusconus met daarin een weerradar.
Algauw bleek dat het toestel één nadeel had, namelijk het beperkte vliegbereik. Dit werd opgelost door het toepassen van externe vleugeltanks.
Een aantal C-130A’s werd aangepast zodat ze konden worden voorzien van ski’s. Deze toestellen werden aangeduid als Lockheed C-130D Hercules.
Australië ontving twaalf toestellen en was daarmee de eerste gebruiker buiten de VS. De Australische toestellen hadden driebladige Aeroproduct propellers met een diameter van 15 voet.
In totaal werden er 231 stuks van gebouwd.

Technische gegevens Lockheed C-130A Hercules
Afmetingen:
Lengte: 29,8 m Spanwijdte: 40,4 m
Hoogte: 11,6 m Vleugeloppervlak: 162,1 m2
Gewichten:
Gewicht (Leeg): 38000 kg Max. start gewicht: 70300 kg
Prestaties:
Kruissnelheid: 540 km/u Max. snelheid: 610 km/u
Stijgsnelheid - m/min    
Plafond: 10000 m Vliegbereik: 2070 km
Overig:
Bemanning: Vier man
Motortype: Vier Allison T56-A-1 of Allison T56-A-9 schroefturbines van 2796 kW elk
Bewapening: Geen
  • DC-130A: Twee toestellen werden gebouwd voor het lanceren en besturen van drones, waarvan er vier onder de vleugels konden worden meegenomen. Deze werden aangeduid als DC-130A (aanvankelijk GC-130A)
  • RC-130A: Ook werden een aantal toestellen, aangeduid als C-130A-II of RC-130A omgebouwd voor verkenningsdoeleinden bij de fotoverkenningsdivisie van MATS (Military Air Transport Service).
Lockheed C-130B Hercules (Lockheed model 282)
Dit type verscheen in 1959. Bij dit type was het vliegbereik vergroot door het aanbrengen van extra tanks in de vleugels. Verder was het elektrische systeem gewijzigd in een wisselstroom systeem. De driebladige propellers werden vervangen door vierbladige Hamilton Standard propellers.
Verder waren de ailerons sterker bekrachtigd. De motoren waren ook verbeterd.

Dertien stuks werden later aangepast voor elektronische verkenning. Deze werden door de USAF aangeduid als C-130B-II. Deze toestellen waren te herkennen aan de grotere wingtanks, die eigenlijk vermomde SIGINT (Singals Intelligence) antenne’s waren.
Verder was er nog een blad-antenne op de romprug aangebracht en ok nog extra draad-antennes tussen de verticale staart en de romprug.

Canada nam in oktober/november 1960 vier C-130Bs in gebruik als C-130 Mk. I.
Technische gegevens Lockheed C-130B Hercules
Afmetingen:
Lengte: 29,8 m Spanwijdte: 40,4 m
Hoogte: 11,6 m Vleugeloppervlak: 162,1 m2
Gewichten:
Gewicht (Leeg): 38000 kg Max. start gewicht: 70300 kg
Prestaties:
Kruissnelheid: 540 km/u Max. snelheid: 610 km/u
Stijgsnelheid - m/min    
Plafond: 10000 m Vliegbereik: ???? km
Overig:
Bemanning: Vier man
Motortype: Vier Allison T56-A-7 schroefturbines van 3020 kW elk
Bewapening: Geen
Lockheed C-130C Hercules
Dit was een geplande STOL-uitvoering met twee extra YT56-A-6 jet-uitvoeringen van de Allison T-56.
Dit systeem werd uitgeprobeerd met de NC-130B (58-0712, l/n 3507). Het project werd afgeblazen en het toestel werd in 1961 overgedragen aan de NASA JSC met serienummer N929NA om te gebruiken als testvliegtuig voor grenslaag-controle.Lockheed C-130E Hercules (Lockheed Model 382)De C-130E is in feite een versie van de C-130B met een groter vliegbereik door de toepassing van twee externe vleugeltanks en krachtiger Allison T56-A-7A motoren.
Verder waren er structurele verbeteringen en verbeterde avionica doorgevoerd.
De C-130E was bestemd voor de MAC en TAC van de USAF die in april 192 de eerste toestellen ontvingen.
Gedurende de levensloop van de toestellen zijn er nog meer aanpassingen uitgevoerd om de levensduur te verlengen en de bruikbaarheid te verbeteren, zoals een vleugel modificatie, installatie van SCNS (Self-Contained Navigation System) voor beter navigatie en communicatie op vooral lagere hoogten. Verder zijn de toestellen later voorzien van een VOR/ILS (VHF OmniRange/Instrument Landing System) ontvangers en ook een gemoderniseerde automatische piloot.
  • 'Talking Bird': Een speciale versie was de “Talking Bird” die was uitgerust met een speciale communicatieapparatuur voor het onderhouden van de radioverbindingen tussen de VS en Europa.
  • Lockheed C-130E-1 'Rivet Clamp': Een andere speciale uitvoering was de C-130E-1 ‘Rivet Clamp”. Dit betrof veertien toestellen die in 1965 werden gemodificeerd voor infiltratie-missies en dergelijke. Ze werden uitgerust met onder andere het Fulton STARS (Surface-To-Air Recovery System), ECM-apparatuur en AN/APQ-115 navigatie-radar.
Technische gegevens Lockheed C-130E Hercules
Afmetingen:
Lengte: 29,8 m Spanwijdte: 40,4 m
Hoogte: 11,6 m Vleugeloppervlak: 162,1 m2
Gewichten:
Gewicht (Leeg): 38000 kg Max. start gewicht: 70300 kg
Prestaties:
Kruissnelheid: 540 km/u Max. snelheid: 610 km/u
Stijgsnelheid - m/min    
Plafond: 10000 m Vliegbereik: ???? km
Overig:
Bemanning: Vier man
Motortype: Vier Allison T56-A-7A schroefturbines van 3133 kW elk
Bewapening: Geen
Lockheed C-130F Hercules.
De C-130F tankerversie werd in productie genomen voor de US Marine Corps, die het aanduidde als GV-1. Deze toestellen waren voorzien van een interne RVS brandstof tank van 13626 l inhoud die in de laadruimte werd vervoerd.
Later werden deze toestellen aangeduid als KC-130. Een type aangepast voor pool-condities werd als LC-130F gebruik genomen
Verder waren er twee ‘hose-and-drogue” tankpod onder de vleugels aangebracht, waarmee twee vliegtuigen tegelijkertijd in de lucht konden bijtanken met een tanksnelheid van 19 l/min.
Vanwege het grotere gewicht waren verder structurele versterkingen toegepast.
Met KC-130F 149798 werden in 1963 proeven genomen met starten en landen op een vliegkamp-schip. Het toestel, dat door het marine corps aan het US Naval Air Test Center was uitgeleend, maakt 29 touch-and-go landingen, 21 landingen (zonder vanghaak) en 21 starts (zonder hulp van raketten of katapult) telkens met een andere gewicht.
De test waren op zich succesvol, maar men vond het toch een te groot risico om daadwerkelijk door te voeren.
Lockheed C-130G Hercules
Een transport-versie van de Lockheed C-130E met structurele versterkingen. Vier stuks werden gebouwd voor de US Navy tussen 1963 en 1964
Lockheed C-130H Hercules (Lockheed Model 382/C)
De C-130H was verder verbeterd en uitgerust met vier verbeterde Allison T56-A-15 turboprops en onder ander voorzien van opnieuw ontworpen vleugels en verbeterde avionica.
De laatste serie C-130H toestellen kreeg een vleugel-middensectie met verbeterde levensduur. Deze werd naderhand ook op al geleverde toestellen toegepast.
De eerste afleveringen van deze uitvoering begon in 1964 en de laatsten werden in 1996 afgeleverd.
In 1978 werd een uitvoering met verbeterde avionica geïntroduceerd, door de USAF aangeduid als C-130H2. De eerste versie werd toen als C-130H1 aangeduid.
Tussen 1992 en 1996 werd een volgende verder verbeterde variant geproduceerd, door de USAF aangeduid als C-130H3.
Verbeteringen zijn onder meer ring laser gyros voor de INUs, GPS-ontvangers, een gedeeltelijke glass cockpit (met ADI en HSI instrumentarium), een APN-241 radar (met kleurenscherm), instrumentverlichting die compatible is met nachtzichtpaaratuur en een geïntegreerde radar- en raket-waarschuwingssysteem. Het elektrische systeem werd ook opgewaardeerd met onder andere Generator Control Units (GCU) en Bus Switching Units (BSU) om een stabiele stroom elektrische voeding te leveren aan de gevoeliger elektronische componenten.
De Lockheed C-130H-30, oorspronkelijk aangeduid als C-130H(S)) is een met 15 voet verlengde versie.
Verder werden een aantal TC-130Es opgewaardeerd met behoud van de oorspronkelijke motoren; deze werden aangeduid als C-130H-7.
Via het AMP (Avionics Modernisation Program) zijn/worden de nog in gebruik zijnde C-130E en C-130H toestellen opgewaardeerd en voorzien van digitale cockpit instrumenten en vlieginstrumentarium.Verder wordt verouderde Sperry weerradar vervangen door de Northrop Grumman AN/APN-241 radar zoals die ook in de C-130J wordt gebruikt.

Technische gegevens Lockheed C-130H Hercules
Afmetingen:
Lengte: 29,8 m Spanwijdte: 40,4 m
Hoogte: 11,6 m Vleugeloppervlak: 162,1 m2
Gewichten:
Gewicht (Leeg): 38000 kg Max. start gewicht: 69750 kg
Prestaties:
Kruissnelheid: 540 km/u Max. snelheid: 610 km/u
Stijgsnelheid - m/min    
Plafond: 10000 m Vliegbereik: 3800 km
Overig:
Bemanning: Vier man
Motortype: Vier Allison T56-A-15 van 4300 kW elk
Bewapening: Geen

 

Technische gegevens Lockheed C-130H-30 Hercules KLu
Afmetingen:
Lengte: 34,37 m Spanwijdte: 40,41 m
Hoogte: 11,61 m Vleugeloppervlak: m2
Gewichten:
Gewicht (Leeg): 39397 kg Max. start gewicht: 79310 kg
Prestaties:
Kruissnelheid: 556 km/u Max. snelheid: 602 km/u
Stijgsnelheid - m/min    
Plafond: 10060 m Vliegbereik: Bereik met externe tanks is 7876 km
Overig:
Bemanning: Vijf man
Motortype: Vier Allison T56-A-15LFE van 4591 pk
Bewapening: Geen
Lockheed C-130J Hercules II
Deze nieuwste versie is uitgerust met krachtiger Roll Royce turboprops met zesbladige propellers. Het toestel krijgt hierdoor aanmerkelijk verbeterde prestaties. Verder is de cockpit gemoderniseerd en voorzien van HUDs en de avionica verder vernieuwd.
In de loop van de tijd zijn er verschillende software-updates en verbetering voor het toestel uitgebracht.
De Block 5.3 bijvoorbeeld omvatte onder meer verbeterde navigatiefunctionaliteit, betere displays, geluidsreductie en later nog een verbetering van de radar-nadering en automatische formatievlucht.
Technische gegevens Lockheed C-130J Hercules
Afmetingen:
Lengte: 29,8 m Spanwijdte: 40,4 m
Hoogte: 11,6 m Vleugeloppervlak: 162,1 m2
Gewichten:
Gewicht (Leeg): 38000 kg Max. start gewicht: 70300 kg
Prestaties:
Kruissnelheid: 540 km/u Max. snelheid: 610 km/u
Stijgsnelheid - m/min    
Plafond: 10000 m Vliegbereik: 3800 km
Overig:
Bemanning: Vier man
Motortype: Vier Rolls-Royce AE2100 van 3425  kW elk
Bewapening: Geen
Lockheed C-130K Hercules
Een export uitvoering van de C-130H gebouwd voor de RAF. Deze wordt daar aangeduid als Hercules C.1.
Latere uitvoeringen zijn de C.1K met mogelijk tot bijtanken in de lucht; de Hercules C.1P met mogelijkheid als tanker te fungeren. De Hercules W.2 is een weer-vliegtuig.
De Hercules C.3 is een verlengde versie vergelijkbaar met de C-130H-30. Zes van deze toestellen zijn opgewaardeerd tot C.3A met zelfbeschermigsystemen zoals AN/AAR-47 MWS, RWR, AN/ALE-40 chaff/flare dispensers en AN/AAQ-24(V) Nemesis DIRCM.
Lockheed C-130R Hercules
De C-130R is een versie gebouwd voor de US Navy en het US Marine Corps, beien met vaste externen randstoftanks onder de vleugel en vier Allison T-56-A-16 motoren.
  • KC-130R is een tanker-versie.
Lockheed C-130T Hercules
In feite is dit een C-130R met opgewaardeerde avionica en nachtzichtapparatuur. Designation De KC-130T is een tankerversie. Eind 2012 zijn de toestellen opgewaardeerd met het Avionics Obsolescence Upgrade programma.