Nederlandse Modelbouw en Luchtvaartsite

Dutch Modelling and Aviation

In Memoriam

Klaas Willem Jonker
(Wilko)
† 30 april 2018

Op maandag 30 april 2018 is Wilko Jonker na een lang ziekbed overleden op de leeftijd van 58 jaar. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter. De Nederlandse militaire lichtvaart en plastic modelbouw waren zijn hobby en op deze website heeft hij alle kennis die hij in de vele jaren daarover heeft verzameld gedeeld. Zijn hobby heeft hem tot in de laatste week van zijn leven af kunnen leiden van de voortwoekerende ziekte in zijn lijf. De contacten met andere hobbyisten waren een belangrijkste steun voor hem.

Deze website zal door verschillende mensen zo lang mogelijk in stand worden gehouden, zodat andere liefhebbers kunnen blijven profiteren van uitgebreide inhoud.

Lockheed PV-2 Harpoon

Historie

Begin 1942 ontstond bij de US.Navy behoefte aan een snel, maritiem patrouillevliegtuig, bij voorkeur gebaseerd op een reeds bestaand type, bijvoorbeeld de Lockheed (Vega) Model 37 Ventura. Dit toestel was in 1940 besteld door de Britten als vervanger van de Lockheed Hudson en de Bristol Blenheim en was een ontwikkeling van de (civiele) Lockheed Model 18 Lodestar. [De Ventura was ontwikkeld volgens hetzelfde recept, waarmee de Lockheed Hudson van de Model 14 Super Electra was afgeleid.]

Van de bijna 700 bestelde Ventura’s ging een deel in dienst bij de US.Navy als PV-1 (1 = First; V = Vega-produced; P= Patrol-type). De PV-1’s hadden in plaats van de plexiglazen neus van de (Britse) Ventura een dichte neus met daarin de ASD-1 radar. Als nadelig werd ervaren het relatief krappe bommenruim en mogelijkheid om slechts op een drietal posities onder de vleugel bomrekken te plaatsen. Dit was een gevolg van de regelrechte afstam­ming van de Lockheed Model 18. Verder was de actieradius van de Ventura te beperkt voor operationeel gebruik boven het noorden van de Pacific. Voor langdurige missies werden twee (niet-zelfdichtende) brandstoftanks van 200 gallon elk, meegenomen en konden nog twee 165-gallon droptanks onder de vleugels worden aangebracht.

Al snel na de start van de productie van de PV-1 werd door een ontwerpteam begonnen met de ontwikkeling van de Harpoon, die beter in de behoeften van de US Navy zou moeten voorzien.

De modificaties ten opzichte van de Lockheed PV-1 Ventura

Ten eerste werd de spanwijdte vergroot van 65 voet 6 inch tot 75 voet, waardoor de interne tankinhoud van 1345 tot 1863 US Gallon toenam en de vleugelbelasting werd verminderd. Om met deze grotere vleugel voldoende be­stuur­baarheid te kunnen houden, was een flinke vergroting van de staartvlakken nodig. Deze werden volledig opnieuw ontworpen.
Een vergroting van de staartkegel was hiervan het gevolg. Hierdoor werd de handelbaarheid op de grond beter en ook het vliegen op één motor werd beter. Voorts werd een aantal kleinere verbeteringen aangebracht:

  • Het bommenruim werd vergroot, zodat twee - in plaats van één bij de PV-1 - ‘Tiny Tim’ raketten kon worden meegenomen. Hiervoor moesten de bomdeuren een stuk boller worden gemaakt.
  • De cockpitbeglazing werd gewijzigd, zodat het uitzicht van de vliegers beter werd.
  • De interieurindeling werd anders, waardoor ramen vervielen of op andere plaatsen kwamen.
  • Het uitlaatsysteem van de motoren (inclusief interieur­verwarming) werd herzien, zodat de uitlaten onder de vleugel uit kwamen.
  • De grotere oliekoelers van de latere Ventura’s werden op alle Harpoons toegepast.
  • De bewapening werd uitgebreid tot acht vaste voorwaarts vurende en twee in een rugkoepel aangebrachte mitrailleurs.

Helaas had het door de uitbreidingen en verbeteringen veroorzaakte grotere gewicht tot gevolg dat de snelheid met zo’n 20 tot 30 mph omlaag ging (bij gebruik van hetzelfde motortype als de PV-1).

In het voorjaar van 1943 werd het nieuwe toestel als PV-2 aan de US Navy aangeboden, die het toestel accepteerde en opdracht gaf tot levering van 300 stuks. De eerste van deze order werd in maart 1944 afgeleverd. Al snel traden problemen op met de zelfdichtende tanks in de nieuwe vleugel. De 30 reeds afgeleverde toestellen werden nu aangeduid als PV-2C en voornamelijk gebruikt als trainer. De vleugeltanks werden daarbij niet gebruikt. Verder bleek dat de huidbeplating van de vleugel onder bepaalde omstandigheden kon gaan plooien, zodat er beperkingen van de duikhoek en maximum­snelheid werden opgelegd. Dit probleem kon al snel worden opgelost en de 100 afgeleverde toestellen konden ‘te velde’ worden voorzien van verstevigingsplaten.

Een aantal van de afgeleverde PV-2’s had slechts vijf mitrailleurs in de rompneus en werd daarom aangeduid als PV-2D.

Tegen het einde van de oorlog was ongeveer de helft van de patrouille-squadrons van de US.Navy uitgerust met de PV-2. Pas na beëindiging van de oorlog werd dit toestel dan ook het standaard patrouillevliegtuig van de US.Navy.

Versies

PV-2 Harpoon:
basis-model: 470 stuks gebouwd
PV-2C:
aangepaste versie voor trainingsdoeleinden; 30 stuks gebouwd
PV-2D:
35 stuks van PV-2 met acht .50 inch machinegeweren in de neus.
PV-2T:
aanduiding voor PV-2 gebruikt voor training van bemanningen.

 

Technische gegevens
Afmetingen:
Lengte: 15,9 m Spanwijdte: 22,85 m
Hoogte: 4,35 m Vleugeloppervlak: 63 m2
Gewichten:
Leeggewicht: 9538 kg Max. startgewicht: 16329 kg
Prestaties:
Max. snelheid: 415 km/u Stijgsnelheid: - m/min
Kruissnelheid: 275 km/u    
Vliegbereik: 3735 km Plafond: - m
Overig:
Motortype: Twee Pratt & Whitney R-2800-31S Twin Wasp van 2000 pk
Bemanning: -
Bewapening: Twee 50 inch mitrailleurs in de neus; 3 .50 inch mitralleurs in pack onder de neus; 2 .50 inch mitrailleur in rugkoepel; 2 .50 inch mitrailleurs aan de onderzijde; Acht 5 inch HVAR raketten onder de vleugel en 1800 kg bommen.