Nederlandse Modelbouw en Luchtvaartsite

Dutch Modelling and Aviation

In Memoriam

Klaas Willem Jonker
(Wilko)
† 30 april 2018

Op maandag 30 april 2018 is Wilko Jonker na een lang ziekbed overleden op de leeftijd van 58 jaar. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter. De Nederlandse militaire lichtvaart en plastic modelbouw waren zijn hobby en op deze website heeft hij alle kennis die hij in de vele jaren daarover heeft verzameld gedeeld. Zijn hobby heeft hem tot in de laatste week van zijn leven af kunnen leiden van de voortwoekerende ziekte in zijn lijf. De contacten met andere hobbyisten waren een belangrijkste steun voor hem.

Deze website zal door verschillende mensen zo lang mogelijk in stand worden gehouden, zodat andere liefhebbers kunnen blijven profiteren van uitgebreide inhoud.

Sikorsky SH-34J/UH-34J

Historie

Dit type werd ontwikkeld op basis van specificaties van de US Navy uit 1952, opgesteld voor een grotere opvolger van de Sikorsky H04S-3 (Sikorsky S.55). Deze moest bovendien geschikt zijn voor de onderzeebootbestrijding.
De opdracht voor de bouw van het prototype, uitgerust met een Wright R-1820 stermotor van 1137 kW werd geplaatst in juni 1952.
De eerste vlucht werd gemaakt in maart 1954. Het toestel had de aanduiding XHSS-1 ontvangen.
De eerste productiemachine maakte al op 24 september 1954 de eerste vlucht.

De productieversie HSS-1 Seabat, voorzien van 'dunking sonar" en andere onderzeebootbestrijdingsmiddelen, vloog voor het eerst in augustus 1955 en was in augustus 1955 operationeel inzetbaar.
De HSS-1N (SH-34J) was geschikt voor nachtvluchten en gebruik bij slecht weer en was uitgerust met Dopplernavigatie; automatische stabilisatie en dito hoovermogelijkheid.

In januari 1957 vloog de enige HSS-1F, uitgerust met twee General Electric T58 turbinemotoren.
HSS-1/SH-34 en HSS-1N/SH-34J Seabats, die later werden gestript van hun onderzeebootbestrijdingsmiddelen, werden aangeduid als UH-34G respectievelijk UH-34J.

In 1962 werd de veelheid aan typeaanduidingen gestandaardiseerd in het uniforme DoD aanduidingssysteem.
De HSS-1 werd aangeduid als SH-34G. De HSS-1N ontving de aanduiding SH-34J.

Het US Marine Corps plaatste in oktober 1954 een order voor de HUS-1 Seahorse, die 12 mariniers kon vervoeren. Deze kwam in februari 1957 in dienst.
Vier stuks werden aangepast voor gebruik in het Arctisch gebied en werden aangeduid als HUS-1L (LH-34D)
Een aantal HUS-1 toestellen werd uitgerust met een opblaasbaar drijversysteem en aangeduid als HUS-1A.

De US Coast Guard had ook een aantal van dergelijke toestellen in gebruikt als HUS-1G.
Deze toestellen werden na 1962 aangeduid als UH-34D respectievelijk UF-34E.

Eén HUS-1 werd door de US Army geleend voor evaluatiedoeleinden en de US Army bestelde in 1955 de utility transportversie als H-34 Choctaw en kon 16 man mee voeren. Er werden er 500 stuks van geleverd. Deze werden na 1962 aangeduid als CH-34A en CH-34C.
Deze verschilden onderling alleen in uitrusting.
In april 1955 werd de eerste van 437 nieuwe H-34A's in gebruik genomen.
Later werden nog eens 21 HUS-1 overgenomen van het US Marine Corps en ook deze werden aangeduid als H-34A.
De H-34A was de eerste helikopter die veilig genoeg was voor regelmatig gebruik door de U.S. President.
De US Army richtte daartoe in 1957 de Executive Flight Detachment op, met als uitrusting aangepaste Choctaws. Deze toestellen, aangeduid als VH-34A, waren voorzien van geluidswering, luxueuze VIP interieur en moderne communicatieapparatuur.
In 1960 volgde een modificatieprogramma voor de H34A en B-versies van de USAF en US Army om deze te standaardiseren tot H-34C.
Toegevoegd werd automatische vlucht-stabilisatie en andere verbeteringen.
Na 1962, toen er circa 190 H-34C en 179 H-34A's in gebruik waren, werden deze aangeduid als CH-34C en CH-34B. Later werden nog een aantal verbouwd tot VH-34C
Het toestel werd ook in licentie gebouwd door Sud-Aviation die 110 stuks bouwde voor Frankrijk plus nog eens negen stuks voor België.
Westland bemachtigde de licentierechten in 1956 en ontwikkelde de Wessex, een turbine-versie. Sikorsky zelf bleef echter de versie met stermotor bouwen.
Pas in januari 1970 kondigde Sikorsky conversie-sets voor ombouw met de Pratt & Whitney PT6 Twin-Pac turbine motor aan. De eerste vlucht van de S-58T was op 19 augustus 1970.
De type–certificering werd in april 1971 toegekend.
Sikorsky bouwde 153 ombouwsets, totdat California Helicopter International in 1981 de rechten kocht. Later bood ook Orlando Helicopters conversies aan voor de S-58.

De civiele S-58B en –D waren passagiers- en vrachtversies en vergelijkbaar met hun militaire tegenhangers. De S-58B kon 12 passagiers vervoeren.
Tot het eind van de productie in januari 1970 werden door Sikorsky 1820 toestellen gebouwd in allerlei varianten.

Versies.

XHSS-1 Seabat:
Drie Sikorsky S-58s ter evaluatie door de U.S. Navy, later aangeduid als YHSS-1 en vanaf 1962 als YSH-34G.
HSS-1 Seabat:
onderzeebootbestrijder voor de U.S. Navy, na 1962 aangeduid als SH-34G, 215 stuks gebouwd.
  • HSS-1F Seabat: Eén HSS-1 met twee YT-58-GE als proefmodel; vanaf 1962 aangeduid als SH-34H.
HUS-1 Seahorse:
transportversie van de HSS-1 voor het U.S. Marine Corps, vanaf 1962 aangeduid als UH-34D, 462 stuks gebouwd.
  • UH-34D: aanduiding van HUS-1 na 1962; 54 stuks werden nieuw gebouwd.
  • HUS-1A Seahorse : 40 stuks van de HUS-1s uitgerust met drijvers, na 1962 aangeduid als UH-34E.
  • HUS-1G Seahorse: Versie van HUS-1 voor US Coast Guard, aangeduid als HH-34F na 1962; zes stuks gebouwd.
  • HUS-1L Seahorse: Vier omgebouwde HUS-1 voor gebruikt in de poolstreken, na 1962 aangeduid als LH-34D.
  • HUS-1Z Seahorse: Zeven aangepaste HUS-1s met VIP interieur voor gebruik bij de Executive Flight Detachment, na 1962 aangeduid als VH-34D.
YHSS-1N Seabat:
Prototype van een conversie van HSS-1, vanaf 1962 aangeduid als YSH-34J.
HSS-1N Seabat:
Nacht- en slechtweer versie van de HSS-1 met verbeterde avionica; automatische piloot, na 1962 aangeduid als SH-34J, 167 stuks nieuw gebouwd.
  • UH-34J: Versie van SH-34J, gestript van onderzeebootbestrijdingsmiddelen, gebruikt voor transport- en trainingsdoeleinden.
  • HH-34J: Ex-USN UH-34Js gebruikt door de U.S. Air Force.
  • VH-34J: VIP transport versie van de SH-34J.
H-34A U.S. Army versie van de HSS-1 met een 1525 pk Wright R-1820-84, vanaf 1962 aangeduid als CH-34A; 359 stuks gebouwd en 21 HUS-1 afkomstig van de U.S. Navy.
  • JH-34A: H-34A gebruikt voor wapentests.
  • VH-34A: VIP transport versie van de H-34A.
H-34B:
H-34A conversie met kleine aanpassingen; vanaf 1962 aangeduid als CH-34B.
H-34C:
Versie van de H-34B met detailwijzigingen; Conversie van H-34A; na 1962 aangeduid als CH-34C.
  • JH-34C: CH-34C gebruikt voor wapentests.
  • VH-34C: VIP transport versie van de CH-34C.
HH-34D:
aanduiding van toestellen met USAF serienummers, die aan landen werden verstrekt onder MAP en MDAP.
S-58:
commerciële versie van de basis transportvariant.
S-58B:
commerciële versie van de verbeterde transportvariant.
S-58C:
Commerciële passagiers- en transportversie.
S-58D:
Commerciële passagiers- en transportversie
S-58T:
Commerciële conversie met turbinemotoren door Sikorsky, Orlando Helicopter en California Helicopter.

 

Technische gegevens
Afmetingen:
Lengte: 14,25 m Rotordiameter: 17,07 m
Hoogte: 4,36 m Staartrotor diameter: - m
Gewichten:
Leeg gewicht: 3754 kg Max. startgewicht: 5900 kg
Prestaties:
Max. snelheid: 196 km/u Kruissnelheid: 158 km/u
Vliegbereik: 400 km Plafond: 3500 m
Overigen:
Motortype: Eén Pratt & Whitney R-1830-43 Twin Wasp van 1200 pk
Bemanning: Vier man
Bewapening:

SH-34J: één torpedo

UH-34J: geen