Historie

Het ontwerp van de Lockheed Hudson is in feite terug te leiden tot de Lockheed de 10 Electra uit 1934.
Dit toestel, waarvan er bijna 150 werden gebouwd, was de eerste van een reeks tweemotorige toestellen ontworpen door het ontwerpteam van C. “Kelly” Johnson.
De Lockheed 12 Electra Junior was een wat kleiner ontwerp, waarvan er 144 stuks werden gebouwd plus nog 16 stuks van de Lockheed 212 bommenwerper/trainer voor de ML-KNIL.
Als snel volgde de grotere Lockheed 14 Super Electra, voor 12 passagiers. Dit toestel met krachtiger motoren, vleugels met Fowler flaps en een op snelheid ontworpen vleugel vloog voor het eerst op 29 juli 1937.
Omdat het kleiner was dan de directe concurrent de Douglas DC-3 werden er maar 112 stuks van gebouwd.
In februari 1938 werd Lockheed bezocht door de BPC (British Purchasing Commission) die op zoek was naar een verkenner-bommenwerper als opvolger van de AVRO Anson. Het ontwerpteam, dat hier al over had nagedacht, bouwde in korte tijd een mockup van de B-14L gebaseerd op de Lockheed Model 14. Aanvankelijk was het ontwerp voorzien van een neus en een rugkoepel. Vanwege de Britse wens om de navigator in een glazen neus te plaatsen vanwege het zicht werd dit idee verlaten en werd een glazen neus toegepast.
De Britten waren al onder de indruk van de Lockheed 14 en omdat het Lockheed ontwerp zowel goedkoper was als sneller geleverd kon worden dan concurrenten werden 200 toestellen besteld, die uiterlijk 31 december 1939 geleverd moeten zijn. Daarnaast werden nog eens vijftig toestellen besteld die later geleverd mochten worden. Lockheed slaagde er in om alle toestellen voor 31 december 1939 af te leveren.
De eerste productie Hudson met RAF serienummer N7205 maakte op 10 december 1938 de eerste vlucht en leverde weinig problemen en werd naar de A&AEE te Boscombe Down gestuurd voor een testprogramma. Het tweede toestel, N7206 ging naar Boulton Paul, voor installatie van de rugkoepel, waarna het eveneens uitgebreid getest werd.
De Lockheed Model B-14L Hudson I was zo’n 100 km/u sneller en kon vier maal zoveel bomlading meenemen als de Anson over een afstand van ruim 3150 km (2000 mijl), bijna het dubbele van het bereik van de Anson. Dit toestel werd dan ook ingezet als navigatietrainer.
De Hudson was een geheel metalen middendekker met de bekende Fowler flaps die de lading en start aanmerkelijk bekortten. De bemanning bestond doorgaans uit een piloot, een navigator, een bommenrichter een marconist en een luchtschutter.
De bewapening bestond uit vier .303 inch mitrailleurs, waarvan twee stuks in de neus en twee in de rugkoepel. Verder kon in het bommenruim ruim 600 kg (1400 lb) aan bommen worden meegenomen.
De productie eindigde in mei 1943 en er waren toen ruim 2900 stuks geproduceerd.

Versies

Technische gegevens van Lockheed Hudson MK.I; Lockheed Hudson Mk.II; Lockheed Hudson Mk.III; Lockheed Hudson Mk.V en Lockheed Hudson Mk.VI