Hawker Seahawk FGA.50

Historie

In 1944 werd binnen Hawker nagedacht hoe de toen nieuwe Rolls Royce straalmotor B.41 in het Hawker Fury ontwerp te passen. In november 1944 kwam men tot ontwerp P.1035, waarbij de motor in het midden van de romp was gepositioneerd en de cockpit vrij voor aan was aangebracht,
Na toestemming van het Air Ministry werd dit ontwerp verder ontwikkeld, de elliptisch vleugel was verlaten en de luchtinlaten en ook de uitlaten waren in de vleugelwortel aangebracht, resulterend in de P.1040.
Men had nu de mogelijkheid om de brandstoftanks voor en achter de motor in de romp aan te brengen, zodat de stabiliteit en het vliegbereik verbeterde.
De RAF toonde weinig interesse, omdat die al twee jets in gebruik had, de Gloster Meteor en de De Havilland Vampire. De P.1040 bood weinig voordelen ten opzicht van deze twee type.
Hawker bood het type toen aan de Royal Navy als Hawker P1046.
De P.1040 maakte op 2 september 1947 de eerste vlucht.
Er traden een aantal problemen aan het licht, waarvoor de uitlaten moesten worden aangepast en ook een fairing aan de staart werd aangebracht.
Op 13 augustus maakte het tweede prototype VP413 volledig uitgerust als marine versie, VP413 de eerste vlucht. Deze had opvouwbare vleugels, voorziening voor katapult en bewapening.
In de loop van 1949 vloog een derde prototype dat nog verdere aanpassingen had.
Medio november 1951 vloog de eerste productieversie, de Sea Hawk F.1, WF143. Vergeleken met tijdgenoot de Sabre was de Sea Hawk een vrij conventioneel ontwerp met rechte vleugels.
Wel werden pijlvleugel-versies P.1052 en P.1081 ontworpen en getest. Deze ontwikkelingen monden uiteindelijk uit inde Hawker Hunter.

Versies.