Historie
De Beechcraft model 18 werd eind jaren dertig ontwikkeld. Het toestel vertoonde vooral door de dubbele staartvlakken enige gelijkenis met de Lockheed 10.
Het prototype vloog voor het eerst in januari 1937.
De eerste toestellen hadden twee Jacobs L-6 stermotoren van 330 pk of twee Wright R-760E van 350 pk.
Latere uitvoeringen werden voorzien van de Pratt & Whitney R-985 van 450 pk.
Als test werd ook nog een toestel uitgerust met de Pratt & Whitney R-1340 van 600 pk, de constructie van het toestel bleek echter niet geschikt voor deze motor.
Nog in 1955 volgde een vergrote versie, de Beech E18S, ook wel Super 18 genoemd.
De romp was met 150 mm verhoogd, zodat meer hoofdruimte voor de passagiers ontstond.
De laatste uitvoering, model H18, die in 1963 volgde, was voorzien van een optioneel driedelige landingsgestel.
In 1970 rolde de laatste Beech model 18 van de band.
Uiteindelijk werden ruim 8000 van gebouwd in meer dan dertig varianten.
De productie kwam goed op gang toen men een opdracht ontving voor een trainer voor bommenwerpers, navigators en piloten voor meermotorigen.
De US Army besteld de AT-7 en de US navy de SNB.
Latere ontwikkelingen waren de AT-11 en de SNB-2 en de C-45 een transport-uitvoering.
De USAF had de Beechcraft model 18 in een aantal varianten, onder andere de AT-11, C-45, F-2 (fotoverkenner en de UC-45, in gebruik tot ver na de oorlog. In de eerste helft van de jaren vijftig werden veel van deze toestellen geheel verbouwd tot Beech D18S en voorzien van allerlei naoorlogse verbeteringen. Ze kregen geheel nieuwe serienummers en registraties.
In 1963 werden de toestellen buiten dienst gesteld.
Bij de US Navy vond eveneens zo’n opwaardering plaats tot SNB-5s en SNB-5Ps, die tot in 1972 in gebruik bleven.
Bij de US Army bleef de Beech D18 nog tot 1976 in gebruik.
Na de oorlog werden in de loop van de jaren werden allerlei modificaties door derden ontwikkeld, vaak werden deze later door de fabriek overgenomen en toegepast, zoals in geval van de D-18G en D-18H uitvoeringen.
Versies.
- Model 18A:
- het basis model, met plaats voor twee piloten en zeven tot acht passagiers. Voorzien van de Wright R7360E stermotor van 350 pk.
- Model S18A: een ski/drijveruitvoering.
- Model A18A: Motoruitrusting: Twee Wright R-760 stermotoren van 350 pk.
- Model SA18A: Ski-/Drijverversie.
- Model 18B:
- een verbeterde uitvoering met groter bereik en laadcapacteit. Voorzien van Jacobs L.5 motor van 285 pk.
- Model S18B: de ski-/drijveruitvoering.
- Model 18D:
- : Ruimte voor twee piloten en negen passagiers. Motoren Jacobs L-6 van 330 pk.
- Model S18D: Ski-/Drijverversie.
- Model A18D: Meer laadcapaciteit ook met Jacobs L-6 stermotoren.
- Model SA18D: Ski-/Drijverversie.
- Model 18R:
- Uitgerust met Wright R-975 motoren van 420 pk; Zeven gebouwd, waarvan één voor Zweden en zes voor nationalistisch China als lichte bommenwerper.
- Model 18S:
- Vooroorlogse versie voor negen passagiers.
- C-45C: Twee Model 18S voor USAAF. Nieuwe aanduiding UC-45C in januari 1943.
- Model B18S:
- Vooroorlogse versie voor negen passagiers.
- F-2: Fotoverkennersuitvoering van B18.
- F-2A: verbeterde F-2
- RC-45A: Nieuwe USAF-aanduiding van F-2, F-2A en F-2B in 1948.
- Model C18S:
- Acht passagiers, verder wijzigingen in structuur en in de uitrusting.
- C-45: Zeszits VIP-toestel voor USAAF gebaseerd op de C-18S.
- C-45A: Achtzits transportvariant voor USAAF van C-18S.
- C-45B: Als C-18S maar met interne wijzigingen. Nieuwe aanduiding UC-45B in 1943.
- Expeditor I: RAF-versie.(Lend Lease): RAF-versie.(Lend Lease)
- JRB-3: Fotoverkenner US Navy gebaseerd op C-45B
- C-45D: Twee (op de productielijn) voor passagiersvervoer verbouwde AT-7. Nieuwe aanduiding UC-45D in januari 1943.
- C-45E: Aanduiding van twee tijdens productie voor passagiersvervoer aangepaste AT-7s en vier AT-7Bs. Nieuwe aanduiding UC-45E in januari 1943.
- C-45F: Gestandaardiseerde zevenzits versie voor USAAF gebaseerd op C18S, met een langere neus dan voorgaande versies. later aangeduid als UC-45F. Ruim 110 stuks gebouwd.
- CQ-3: Drone versie van UC-45F, later aangeduid als DC-45F.
- Expeditor II: C-45Fs voor Raf en Royal Navy (Lend Lease).
- Expeditor III: C-45Fs voor RCAF ((Lend Lease)
- JRB-4: Transport variant van de US Navy, gelijk aan UC-45F
- JRB-1: fotoverkenner van de US Navy, gebaseerd op de C-18S, met een "fairing" op de cockpit voor beter zicht.
- JRB-2: Lichte transportversie van C18S voor de US Navy.
- AT-7: Navigator Navigation trainer gebaseerd op de C-18S,voorzien van een astrodome en ruimte voor drie leerlingen en als krachtbronnen twee Pratt & Whitney R-985-25 motoren van 450 pk.
- AT-7A: Drijver-uitvoering.
- AT-7B: Pool-versie van AT-7.
- AT-7C: Versie van C18S uitgerust met Pratt & Whitney R-985-AN3 motoren.
- SNB-2: navigatietrainer, gelijk aan AT-7.
- SNB-2C: Variant voor US Navy, gelijk aan AT-7C.
- SNB-5: Opnieuw opgebouwde, gemoderniseerde SNB-2/SNB-2Cs voor de US Navy.
- TC-45J: Nieuwe aanduiding na 1962 van alle resterende SNB-5s van US Navy.
- SNB-5P: Fotoverkenningstrainer voor US Navy
- RC-45J: Nieuwe aanduiding na 1962 van resterende SNB-5Ps van US Navy.
- SNB-5: Opnieuw opgebouwde, gemoderniseerde SNB-2/SNB-2Cs voor de US Navy.
- SNB-2H: Ambulance uitvoering voor US Navy.
- SNB-2P: trainer voor fotoverkenning voor US Navy.
- SNB-3: US Navy variant, vergelijkbaar met AT-7C.
- SNB-3Q: ECM trainer voor US Navy.
- AT-11 Kansan: Luchtschutter en bommenwerper trainer afgeleid van de AT-7. De romp had kleine ronde ramen in de cabine, een bommenrichtersruimte in de neus, een bommenruim en twee mitrailleurs, één in de neus en één in de rugkoepel.
- AT-11A: Conversie van AT-11 als navigatietrainer.
- SNB-1: Variant van AT-11 voor US Navy
- Model D18S:
- Eerste na-oorlogse variant voor acht passagiers.
- 3N / 3NM en 3TM: Versies van D18S voor Royal Canadian Air Force (RCAF).
- C-45G: Begin jaren 50 geheel gereviseerde AT-7s en AT-11s, ruim 370 stuks, van de USAF en gestandaardiseerd op civiele D18S met automatische piloot en Pratt & Whitney R-985-AN-3 motoren.
- TC-45G: Meermotorigen trainerversie van C-45G; geheel gereviseerde AT-7s en AT-11s van USAF en gestandaardiseerd op civiele D18S.
- C-45H: Begin jaren 50 geheel gereviseerde AT-7s en AT-11s van USAF en gestandaardiseerd op civiele D18S, echter zonder automatische piloot en met R-985-AN-14B motor
- Model D18C:
- Versie met Continental R9-A motoren van 525 pk.
- Model E18S:
- Nieuw ontworpen vleugel.
- Model E18S-9700: Variant met meer laadvermogen (9700 lb = 4400 kg.
- Model G18S:
- vervanger van de E18S
- Model G18S-9150: Lichtere uitvoering van G18S.
- Model H18:
- Laatste productieversie met driepotige onderstel ontwikkeld door Volpar.
| Afmetingen: | |||
| Lengte: | 10,7 m | Spanwijdte: | 15,14 m |
| Hoogte: | 2,87 m | Vleugeloppervlak: | - m2 |
| Gewichten: | |||
| Leeggewicht: | 2650 kg | Max. startgewicht: | 4490 kg |
| Prestaties: | |||
| Max. snelheid: | 354 km/u | kruissnelheid: | 298 km/u |
| Vliegbereik: | 2460 km | Plafond: | - m |
| Overig: | |||
| Motortype: | Twee Pratt & Whitney R-985 B-4 van 450 pk elk ook wel: 2 x Pratt & Whitney R-985AN-14B Wasp Junior |
||
| Bemanning: | Twee vliegers | ||
| Bewapening: | . | ||
| Afmetingen: | |||
| Lengte: | 10,97 m | Spanwijdte: | 15,14 m |
| Hoogte: | 2,85 m | Vleugeloppervlak: | 33,51 m2 |
| Gewichten: | |||
| Leeggewicht: | 2575 kg | Max. startgewicht: | 4490 kg |
| Prestaties: | |||
| Max. snelheid: | 370 km/u | kruissnelheid: | 338 km/u |
| Vliegbereik: | 1852 km | Plafond: | 7101 m |
| Overig: | |||
| Motortype: | Twee Pratt & Whitney R-985 AN-3 van 450 pk elk | ||
| Bemanning: | Twee vliegers | ||
| Bewapening: | . | ||
| Afmetingen: | |||
| Lengte: | 10,4 m | Spanwijdte: | 14,4 m |
| Hoogte: | 2,85 m | Vleugeloppervlak: | 32,4 m2 |
| Gewichten: | |||
| Leeggewicht: | 2620 kg | Max. startgewicht: | 3980 kg |
| Prestaties: | |||
| Max. snelheid: | 370 km/u | kruissnelheid: | 338 km/u |
| Vliegbereik: | 1852 km | Plafond: | 7101 m |
| Overig: | |||
| Motortype: | Twee Pratt & Whitney R-985 AN-1 van 450 pk elk | ||
| Bemanning: | Twee vliegers | ||
| Bewapening: | . | ||
Nederlands (nl-NL) 
English (United Kingdom)