Consolidated B-24D & -J Liberator

Historie

In 1938 ontving Consolidated Aircraft het verzoek om B-17s te gaan produceren. De Chef engineer, David Davis, kwam echter met een eigen vleugelontwerp met een 15% lagere luchtweerstand.  Er werd een ruw ontwerp gemaakt van een viermotorig toestel met deze vleugel.

De USAAC gaf in maart 1939 opdracht voor de bouw van een prototype van de Consolidated Model 32, USAAC aanduiding XB-24.  Het toestel met twee staartvinnen had een unieke constructie van het bommenruim, dat uit twee delen bestond, deze rolden op net als garagedeuren. Ook ging de bemanning via het bommenruim het toestel binnen. Uitgerust met tvier Pratt & Whitney R-1830-33 Twin Wasp motoren van elk 1100 pk had het toestel een maximum snelheid van circa 440 km/u. Verder was het de eerste zware bommenwerper van de USAAF met een neuswiel-onderstel.

Nog voor de eerste vlucht werd al opdracht gegeven voor de bouw van zeven test-toestellen, aangeduid als YB-24. Ook Frankrijk plaatste een bestelling, die later naar de RAF gingen.

De USAAF bestelde medio 1939 al 120 stuks van de B-24, waarvan er 20 stuks als Liberator I naar de RAF gingen, die ze, voorzien van radar en vier 20 mm kanonnen in de neus  voor de onderzeeboot-bestrijding gebruikte.

Omdat de prestaties tegenvielen, werd een XB-24 besteld met vier turbo-charged Pratt & Whitney R-1830-43 motoren van elk 1200 pk, die het toestel, nu aangeduid als XB-24B een topsnelheid van bijna 500 km/u wisten te geven. Ook werd het toestel voorzien van zelfdichtende brandstoftanks en een wat grotere spanwijdte.

De stabiliteit en handelbaarheid van de B-24 zou verbeterd worden met één verticale staartvin in plaats van de standaard dubbele staart. De B-24ST en XB-24K werden met één vin uitgerust en toonden dit inderdaad aan. De B-24N was de eerste versie met een enkele staart die in productie zou worden genomen, maar de bestelling werd afgezegd vanwege het einde van de oorlog. Alleen de van de B-24 afgeleide PB4Y Privateer  ging in productie.

De B-24C was de eerste versie waarin de oorlogservaringen van de Britten waren verwerkt, al werden er slechts negen stuks van besteld die echter niet in operationele dienst werden genomen.

De eerste operationeel inzetbare versie was de B-24D, waarvan er ruim 2700 werden geproduceerd in allerlei subvarianten of productieblokken.

Om te voldoen aan de vraag naar meer vuurkracht verscheen de B-24H met een Emerson A-15 neuskoepel en verbeterde staart- en rugkoepel.

De B-24J verscheen en verschilde van de B-24H vooral in de toegepaste Convair A-6A neuskoepel, omdat de A-15 koepel onvoldoende beschikbaar was. Verder had het toestel een verbeterde C-1 automatische piloot, nieuwe M-series bomrichtsysteem, verbeterde brandstofvoorziening en een elektronisch controle systeem van de turbo-superchargers.

Het gewicht van het toestel nam toe wat een negatieve invloed had op de prestaties omdat de motoren hetzelfde bleven. VAn de B-24J werden in totaal ruim 6600 stuks op alle productielijnen geproduceerd.

Versies.