Curtiss-Wright CW-21B Interceptor

Historie

De oorsprong van dit toestel ligt niet bij de Curtiss Wright Company, maar bij de St. Louis Airplane Division, die begin van de jaren dertig door Curtiss werd overgenomen. Er werd een lichtgewicht vliegtuig, CW-19L ontworpen, een metalen tweezits laagdekker met een stermotor. Dit toestel was bedoeld als privévliegtuig. Door de slechte economische omstandigheden was er vrijwel geen afzetmarkt voor.

In 1937 verscheen een militaire uitvoering, een trainer met de aanduiding A-19R. Dit toestel was voorzien van een Wright R-975-E3 van 420 pk.
Er werden een aantal van verkocht aan onder andere Bolivia, China, Cuba en Ecuador. Het lichte toestel blonk uit door de stijgsnelheid van bijna 10 m/s. Dit was één van de redenen dat men in 1938 begon aan een jager-versie.
Rond die tijd deden verschillende en soms nogal uiteenlopende ideeën over militaire luchtvaart de ronde.
Volgens de technisch Curtiss directeur George Page, was een lichtgewicht jager met grote stijgsnelheid de beste verdediging tegen bommenwerpers.
Dergelijke toestellen hoefden geen kringgevecht met andere jagers aan te gaan, want tijdens de snelle klim viel het toestel aan, kon eventueel bij een aanval snel weg klimmen en daarna in een duikvlucht opnieuw aanvallen en had dus geen pantsering, bomrekken en dergelijke.
Binnen de USAAF hield men er toen geheel andere denkbeelden op na en men had dus geen enkele interesse in dit toestel.
Het toestel, de CW-21, was voorzien van een Wright Cyclone R-1820-G5 stermotor van 1000 pk, twee .50 mitrailleurs en twee .303 mitrailleurs. Het gewicht was slechts 1345 kg.
Het resultaat was er ook naar, namelijk een klimsnelheid van 24,4 m/s. (4800 ft/min)
Een tijdgenoot, de Curtiss P-40 had een klimsnelheid van nog geen 3000 ft/min en woog meer dan tweemaal zoveel.

De eerste vlucht volgde op 22 september 1938. China was de eerste klant, Curtiss had een groot belang in de Chinese Central Aircraft Manufacturing Company. In januari 1939 arriveerde het prototype in Rangoon. Na veel gekissebis in China werd uiteindelijk een contract afgesloten voor drie toestellen en 27 sets componenten. Het prototype werd ook overgenomen. De drie toestellen werden in mei 1940 naar China verscheept.
Ze werden daar, na assemblage te Rangoon, daar enige tijd om de CAMCO-fabriek te beschermen tegen Japanse aanvallen, voorjaar 1941 werden de toestellen overgevlogen naar Toungoon waar de AVG (American Volunteer Group, met de beroemde Flying Tigers, waren gestationeerd. Vandaar uit zouden de toestellen naar Kunming, de operationele basis. Na een brandstofstop in Lashio werden verder gevlogen. Door de kennelijk slechte brandstof kregen de drie toestellen motorproblemen en maakten ze een noodlanding in de bergen, waarbij alle drie de toestellen verloren gingen.

De productie van de overige toestellen was al wel gestart, maar door de snelle Japanse opmars werd de fabriek geëvacueerd naar India. De CW-21’s zijn waarschijnlijk bij het in brand steken van de fabrieksopstallen eveneens in vlammen op gegaan.

Curtiss voerde intussen verdere verbeteringen en ontwikkelingen door aan het toestel, nu voor een trainerversie, waarbij onder andere het landingsgestel werd aangepast en nu geheel (zijwaarts) in de vleugel in plaats van achteruit in een soort bakken. Dit toestel, de CW-23 maakte de eerste vlucht in april 1939 werd onder andere voor gevlogen voor vertegenwoordigers van de US Navy, US Army Air Force en ook aan Canada, maar er werden geen orders geplaatst, zodat het project niet werd voortgezet.
Verdere ontwikkelingen van de CW-21 waren de CW-21A met een Allison lijnmotor en de CW-21B, dat het landingsgestel van de CW-23 kreeg, maar verder weinig van de CW-21 verschilde.
Door de betere stroomlijn was de snelheid hoger en ook het vliegbereik van 15 % groter geworden, echter door dat het gewicht ruim 100 kg was toegenomen was de stijgsnelheid en ook het plafond lager dan van de CW-21.