North American F-86K Sabre

Historie

Al in 1944 werd door North-American begonnen met ontwerp NA-134, de XFJ-1 Fury voor de US Navy.

In januari 1945 volgde en opdracht voor drie prototypes en later dat jaar voor 100 productietoestellen. Rond dezelfde tijd was de USAF op zoek naar jachtvliegtuig voor de middellange afstand.
North-American kwam met een wat aangepaste versie van de NA-134, de NA-140 en ontving in mei 1945 opdracht voor drie prototypen, aangeduid als XP-86.
Het toestel was voorzien van een drukcabine, zes .50 inch mitrailleurs, en een Sperry type A-1B gun/bomb/rocket sight, die samenwerkte met de AN/APG-5 ranging radar

Het toestel haalde een maximum snelheid van zo'n 924 km/u, lager de de vereiste 965 km/u. Ook de actieradius was niet zo groot, zo'n 478 km op alleen de interne brandstofvoorraad van 1550 l. Deze kon wel worden vergroot tot 1200 km met twee externe tiptanks van ca 644 l elk.

Doordat het toestel niet aan de USAF-eisen voldeed, dreigde het project te worden stopgezet.

Door het einde van de oorlog, kwam echter heel veel informatie vrij van de Duitse Luchtvaartindustrie. Eén belangrijk aspect was de pijlvleugel, die bij subsone snelheden betere prestaties leverde in vergelijking met de rechte vleugel.
De pijlvleugel leverde echter weer problemen op bij lager snelheden, die door de ingenieurs van North-American werden ondervangen door de toepassing van automatisch slats.

In de herfst van 1945 werd een herzien ontwerp van de XP-86 gebouwd.
De wijzigingen zorgde voor flinke vertraging in de ontwikkeling van het project en in augustus 1946 werd daadwerkelijk begonnen met de bouw van de het toestel.
Op 1 oktober 1947 maakte het toestel zijn eerste vlucht. De klimsnelheid viel door de relatief zwakke motor tegen, maar de productie-machines P-86A zou worden uitgerust met een sterkere General-Electric J47 van bijna 2300 kg stuwdruk.

In oktober 1947 kreeg North-American opdracht voor de bouw van 33 P-86As plus nog eens 190 stuks van een versterkte versie, de P-86B.

Met de drie prototypes werden door de USAF nog uitgebreide test uitgevoerd.

In 1949 startte North-American met de ontwikkeling van een all-wheather onderscheppingsversie van de F-86, NA-165. In tegenstelling tot onderscheppingsjagers uit die tijd was het een eenpersoons-toestel.
Het toestel werd voorzien van een radar-geleid onderscheppingssysteem, een AN/APG-36 zoekradar en een motor met naverbrander, een General-Electric J47-GE-17 met een stuwdruk van 2267 kg en ruim 3000 kg met naverbranding.
De radar werd in de neus ondergebracht, waardoor de luchtinlaat lager werd geplaatst. Verder werd de conventionele kano-bewapening vervangen dor een batterij van 24 2.75 inch 'Mighty Mouse" raketten in een bak onder in de romp.

Daarnaast werd echter ook de 20 mm kanon-bewapening bestudeerd, in februari 1950 werd echter van dit type bewapening afgezien en gekozen voor de raketten. De achterwaarts schuivende canopy werd vervangen door een omhoog klappend type.

Het nieuwe type werd aanvankelijk aangeduid als F-95 en er werden in oktober 1949 122 stuks als F-95 en twee stuks als YF-95A van besteld.
Het vuurleidingssysteem was op moment van de uitrol van de eerste YF-95A in september 1949 nog niet beschikbaar en er werden dan ook de gewone systemen uit de F-86A ingebouwd om het project niet te veel te vertragen. In mei 1950 kwam het Hughes vuurleidingsysteem beschikbaar en dit werd gedurende twee jaar uitgebreid getest.

In de zomer van 1950 werd, vooral om politieke reden het toestel aangeduid als F-86D. Mede onder invloed van de Koreaanse oorlog werden al snel grote opdrachten voor het toestel geplaatst en het type werd dan op uitgebreide schaal ingezet.

De US achtte de toen nieuwe E-4 vuurleiding te waardevol om te exporteren en er werd een vereenvoudigde versie van de F-86D ontwikkeld, de F-86K, project NA-205. Tegen de tijd dat dit type in productie kwam, werd de F-86D echter al vervangen door de Convair F-102A Delta Dagger en McDonnell F-101B Voodoo en kwam het type beschikbaar voor export naar geallieerde partners.
Een andere reden om de E-4 vuurgeleiding niet vrij te geven voor export was dat nog niet alle kinderziekten er uit waren gehaald.
North-American had voor project NA-205 een eigen vuurgeleidingssysteem MG-4 ontwikkeld, dat de vier 20 mm M-24A1 kanonnen aanstuurde met behulp van de APG-37 zoekradar in de neus. Verder werd een aangepaste A-4 vizier toegepast.
Twee F-86Ds 52-3630 en 52-3804 fungeerden als prototypen, aangeduid als YF-86K. De eerste YF-86K maakte de eerste vlucht medio juli 1954 en was uitgerust met de General-Electric J47-GE-17B van 3.401,94 kg stuwdruk,

Medio mei 1953 kreeg Fiat een licentie voor de bouw van de F-86K. Aanvankelijk waren dit 50 sets, aangeduid als NA-207, die bij Fiat werden geassembleerd. Door Fiat gebouwde toestellen gingen onder andere naar de Armee de l'Air, Luftwaffe, Aeronautica Militaire en ook naar de Koninklijke Luchtmacht en nar de Noorse Luchtmacht.

Daarnaast werden vanwege de productiesnelheid nog eens 120 toestellen door North-American zelf gebouwd, aangeduid als NA-213. Deze gingen, met USAF serienummers 54-1231 tot en met 54-1350 onder MDAP-voorwaarden naar de KLu en naar de Noorse Luchtmacht.Het toestel kon verschilde verder nauwelijks van de F-86D-40 en kon ook twee 120 US gallon vleugeltanks meevoeren. De romp was, vanwege de kanonnen verlengd met circa 20 cm.

De eerste door North-American gebouwde F-86K vloog begin maart 1955. De overige toestellen,werden allen gebouwd tussen april en december 1955 in Californië. Eén toestel bleef voor testdoeleinden in de VS, de rest werd overgedragen aan de Noorse en Nederlandse Luchtmachten.

North-American leverde 50 sets van F-86K onderdelen aan fiat voor assemblage onder het NA-207-contract.
De eerste door Fiat geassembleerde F-86K (MM6185 / 53-8273) maakte op 23 mei 1955 de eerste vlucht. Meer sets van F-86K-onderdelen werden in Italië geleverd onder de volgende contracten:

• NA-221 (70 vliegtuigen, augustus 1954, 55-4811 / 4880)
• NA-232 (56 vliegtuigen, juli 1955, 55-4881 / 4936)
• NA-242 (45 vliegtuigen, december 1955, 56-4116 / 4160)

De NA-242-batch verschilde van de vorige batches door de verlengde leading edges en de verlengde vleugeltips, zoals toegepast op de North-American F-86F-40-NA. De spanwijdte werd hierdoor vergroot van 11,31 meter tot 11,92 meter. Vele eerder door Fiat geassembleerde F-86K's werden in het veld gewijzigd om ze op NA-242 standaard te brengen.

Versies.