Historie
De Pilatus PC-7 is gebaseerd op de Pilatus P-3 en het eerste prototype, eigenlijk een P-3w, waarbij de Lycoming motor was vervangen door een P&W PT6A-20 turboprop, maakte in april 1966 de eerste vlucht.
Het programma werd door een crash ernstig vertraagd en pas in 1975 maakte een tweede prototype, ook een omgebouwde P-3, de eerste vlucht.
Er volgden allerlei modificaties, onder ander een vernieuwde vleugel met geïntegreerde brandstoftanks, een aangepaste staart en een druppelcockpit.
In Augustus 1978 rolde het eerste productie-exemplaar van de band en tegen het eind van het jaar kreeg het type de Zwitserse type certificering.
Waarna de aflevering van het toestel aan zowel civiele als militaire gebruikers volgde.
De PC-7 Mk. II is eigenlijk een ontwikkeling van de PC-9, en aangepast aan de kleinere turboprop van de PC-7. Doel was reductie van de kosten van gebruik en onderhoud.
Versies.
- PC-7:
- een tweepersoons basistrainer met een Pratt & Whitney PT6A-25A turboprop van 410 kW
- PC-7 Mk II:
- een ontwikkeling voor de SAAF, gebaseerd op het airframe en avionica van de PC-9, met de vleugel van de PC-7 en als krachtbron een Pratt & Whitney PT6A-25C of 522 kW. Het is dus eigenlijk een hybride van de PC-7 en de PC-9.
- NCPC-7 : een opgewaardeerde versie met moderne ‘glass cockpit” en vernieuwde avionica, ontwikkeld voor de Zwitserse Luchtmacht.
| Afmetingen: | |||
| Lengte: | 9,78 m | Spanwijdte: | 10,4 m |
| Hoogte: | 3,21 m | Vleugeloppervlak: | 16,3 m2 |
| Gewichten: | |||
| Leeggewicht: | 1670 kg | Max. startgewicht: | 2700 kg |
| Prestaties: | |||
| Max. snelheid: | 500 km/u | Stijgsnelheid: | - m/min |
| Kruissnelheid: | 412 km/u | ||
| Vliegbereik: | 1050 km | Plafond: | 10060 m |
| Overig: | |||
| Motortype: | Eén Pratt & Whitney PT-6A-25A van 650 pk | ||
| Bemanning: | Twee man: één instructeur plus één leerlng | ||
| Bewapening: | Geen | ||
Nederlands (nl-NL) 
English (United Kingdom)