Pagina 1 van 6
Historie.
De US Army was in 1954-1955 op zoek naar een utility-helikopter voor gebruik voor instrumenttraining, algemeen gebruik. Bell had ingeschreven met model 204 en werd gekozen.
Het type, aanvankelijk aangeduid als HU-1, dit zorgde voor de bekende bijnaam Huey, werd door de US Army aangeduid als UH-1 Iroquois.
Het eerste van drie prototypes vloog in oktober 1956. Later werden nog een zestal testmachines geleverd.
De eerste productieversie was de UH-1A en werd in 1959 afgeleverd. Dit toestel was uitgerust met een Lycoming T53-L-1A van 770 pk.
Versies.
- UH-1B Iroquois:
- Dit was een verdere ontwikkeling van de UH-1A en voorzien van een sterkere Lycoming T53-L-5 turboshaft motor van 960 pk. Later werden ook toestellen uitgerust met de Lycoming T53-L-11 van 1100 pk. Het toestel kon behalve twee bemanningsleden ook nog zeven passagiers of drie vervoeren of twee brancards plus twee zitplaatsen. Als bewapening konden raketten en elektrisch bestuurbare machinegeweren worden meegevoerd. De eerste aflevering vond plaats in maart 1961
- Model 204B: Dit was een exportversie van de UH-1B met tien zitplaatsen, een 1100 pk T5311A turboshaft motor en rotor met een diameter van 14.63m. In de staart was een bagageruimte aanwezig.
- Agusta-Bell 204B: Dit was een utility-helikopter, vergelijkbaar met de Iroquois in licentie geproduceerd door Agusta in Italië tussen 1961 en 1974. Er zijn er zo’n 250 stuks geleverd aan zowel civiele als militaire gebruikers. Een vooral uitwendig opvallend verschil is vooral de uitlaat van de motor, die bij de AB-204B zijwaarts wijst, terwijl deze bij de Bell-machine naar achter wijst.
- Bell 205B: Dit was een grotere, zwaardere uitvoering van de 204B.
- UH-1C Iroquois:
- Dit was een verdere ontwikkeling van de UH-1B met onder meer verbeterde rotorbladen, waardoor de snelheid hoger werd en de manoeuvreerbaarheid verbeterde.
- UH-1E Iroquois:
- Dit was een aangepaste versie van de UH-1B ten behoeve van het US Marine Corps. Deze kon in totaal negen man meevoeren.
- UH-1F Iroquois:
- Eveneens gebaseerd op de UH-1B. Er werden vijfentwintig toestellen geleverd aan de USAF. Dit type was voorzien van een andere motor, een General Electric T58-GE-3 van 1100 pk en een rotor met een diameter van 14.63 m. Naast de piloot konden tien passagiers of 1815 kg lading worden meegevoerd. De aflevering begon in februari 1964. Een trainingsversie was de TH-1F Iroquois. Een speciale versie was de UH-1P.
- HH-1K Iroquois:
- Dit was een SAR-uitvoering ten behoeve van de US Navy. Zevenentwintig toestellen werden afgeleverd in 1970.
- TH-1L Iroquois:
- Dit was een trainer voor de US Navy, vergelijkbaar met de UH-1E. Dit type was uitgerust met een Lycoming T53-L-13 van 1100 pk en verbeterde elektronica. Er werden vierenvijftig toestellen afgeleverd in 1968.
- UH-1L Iroquois:
- Een utility-versie van de TH-1L ten behoeve van de US Navy. Er werden in 1969 er acht stuks van gebouwd.
- UH-1M Iroquois:
- Een evaluatieversie ten behoeve van testen van het Hughes Aircraft Iroquois night fighter & night tracker system. Hiervan waren er drie in gebruik door de US Army.
| Afmetingen: | |||
| Lengte met rotor | 11,71 m | rotordiameter: | 14,63 m |
| Hoogte: | 3,86 m | Staartrotor | - m |
| Gewichten: | |||
| Leeg gewicht: | 1983 kg | Max. startgewicht: | 3856 kg |
| Prestaties: | |||
| Max. snelheid | 240 km/u | Kruissnelheid: | - km/u |
| Vliegbereik: | 400 km | Plafond: | |
| Motortype: | B.S. Gnôme H-1000 van 1050 pk | ||
| Bemanning: | Twee man | ||
| Bewapening: | Geen | ||
Nederlands (nl-NL) 
English (United Kingdom)