Airco DeHavilland DH-9

Historie

De DH.9 was ontworpen om de DH.4 op te volgen, waarbij de tekortkomingen van dit toestel zou dan worden opgelost.
In feite was het een verdere verfijning van de DH.4, waarbij alleen de romp werd herzien.
De zitplaats van de piloot was naar achter verplaatst en de brandstoftank bevond zich nu direct achter de motor. De motor zou een veelbelovende BHP van 300 pk moeten worden, echter door tegenslagen bij de ontwikkeling van deze motor, werd het slecht 230 pk. Dit had een negatief effect op de prestaties van de nieuwe machine, die nu beduidend minder waren dan die van de DH.4. Er werden er ruim 4000 van besteld, op basis van de verwachte betere prestaties. De eersten werden in november 1917 afgeleverd, in juni waren negen squadrons operationeel
De vervangende motor, eigenlijk ontwikkeld uit de BHP, was de lichtere Siddeley Puma van eveneens 230 pk, waarmee de meeste productie DH.9s werden uitgerust. Deze motor bleek echter onbetrouwbaar. Ook werd de (zwaardere) Fiat A.12 toegepast
Ook andere pogingen om de prestaties te verbeteren met andere motoren bleken niet succesvol.

Het toestel viel vooral bij gebruik aan het westelijk front erg tegen en leed beduidend meer verliezen dan de DH.4, ook door de onbetrouwbare motor.
In bijvoorbeeld het Midden Oosten waren de problemen minder groot, voornamelijk doordat daar minder tegenstand werd ondervonden.

De productie ging nog door tot in 1919 en in 1920 werd het type buiten dienst gesteld door de RAF.
Na de oorlog waren veel toestellen overtollig verklaard en werden verkocht of gesloopt.
De DH.9 was erg bruikbaar voor onder andere vervoer van passagiers en goederen door de grote capaciteit.
Vaak werden de toestellen flink verbouwd en werd een passagierscompartiment aangebracht.

Varianten

Na-oorlogse typen.