Historie
De Lockheed T-33 werd ontwikkeld uit de Lockheed P-80 Shooting Star.
Dit toestel maakte al in 1944 zijn eerste vlucht en er werden meer dan 1700 stuks van gebouwd.
Door het grote aantal ongevallen aan het begin van de carrière van de P-80, liet de USAF een trainersversie ontwikkelen, de TP-80C, die in maart 1948 de eerste vlucht maakte.
Dit prototype had aanvankelijk ook twee extra tiptanks aan de vleugel, maar omdat een interne brandstoftank was opgeofferd aan de tweede zitplaats, was het vliegbereik erg klein. Er werd dus besloten om de losse tiptanks te vervangen door twee vaste tiptanks van 230 gallon elk.
In 1949 werd de type aanduiding gewijzigd in Lockheed T-33A, gezien het grote aantal verschillen ten opzichte van de P-80.
Uiteindelijk werden ruim 6500 toestellen gebouwd, inclusief een versie voor de US Navy die ruim 950 stuks ontving met de aanduiding Lockheed TV-2.
Verder werden bij Kawasaki nog 190 stuks in licentie gebouwd en in Canada bij Canadair nog eens 656 stuks met een Rolls Royce Nene van 2313 kg stuwdruk.
Afmetingen: | |||
Lengte: | 11,48 m | Spanwijdte (incl. tiptanks): | 12,93 m |
Hoogte: | 3,55 m | Vleugeloppervlak: | - m2 |
Gewichten: | |||
Leeggewicht: | 3775 kg | Max. startgewicht: | 6865 kg |
Prestaties: | |||
Max. snelheid: | 970 km/u | Stijgsnelheid: | - m/min |
Kruissnelheid: | - km/u | ||
Vliegbereik: | 2050 km | Plafond: | 14 600 m |
Overig: | |||
Motortype: | Eén Allison J-33-A-35 van 24 kN | ||
Bemanning: |
T-33: Eén instructeur plus één leerling; RT-33: één vlieger |
||
Bewapening: | Geen |