RAF Be.2C

Historie

De B.E.2, een ontwerp van Geoffrey de Havilland, was in feite identiek aan de BE.1 en verschilde alleen in de motor-installatie, een Renault luchtgekoelde V-8 van 60 pk. Later werd een sterkere Renault van 70 pk geïnstalleerd. De Renault bleek een betrouwbaarder motor te zijn dan de watergekoelde Wolseley.

Andere prototypen waren de B.E.5 en B.E.6, die in feite alleen verschilden in motorinstallatie. De prototypen werden allen in gebruik genomen met de Renault-motor en aangeduid als BE2.

De eerste productiemachines, aangeduid als BE2a waren vrijwel gelijk aan de prototypen en eveneens uitgerust met de Renault-motor.

De Be2b verschilde alleen in een wat betere bescherming van de bemanning. Bij het uitbreken van de oorlog waren drie squadrons BE2s de eersten die naar Frankrijk werden gestuurd.

Net voor het uitbreken van de oorlog kwam de eerste BE.2c in dienst en dit type verving de BE.2s van de in Frankrijk gelegerde squadrons. Het nieuwe toestel was stabieler dan zijn voorgangers, noodzakelijk geacht voor de verkennerstaak.

Het verschilde vooral in de nieuwe, herzien vleugelvorm, staartsectie, ailerons en een rugvin. Later werd de rugvin vergroot. De productietoestellen werden later allemaal uitgerust met een verder ontwikkeling van de Renault-motor, een RAF 1A. het onderstel had aanvankelijk twee schaatsen, maar later werd dit een V-vormig onderstel

De B.E.2d was voorzien van dubbele besturing en een herzien, vergroot brandstofsysteem. Ze werden voornamelijk gebruikt voor trainingsdoeleinden.

De B.E.2e, verscheen in 1916 en had geheel herziene vleugels. Veel BE2cs en BE.2ds, die nog in productie waren, werden voorzien van de nieuwe vleugel onder de aanduiding "B.E.2f" respectievelijk "B.E.2g".

Er werden uiteindelijk meer dan 3500 stuks BE.2s gebouwd.

Versies.